|
»Fru,« säd de Mann und seeg se so recht an, »büst du nun Paabst?«
»Ja,« säd se, »ik bün Paabst.«
Do güng he staan un seeg se recht an, un dat wöör, as wenn he in de hell Sunn seeg. As he se do en Flach ansehn hadd, so segt he »ach, Fru, wat lett dat schöön, wenn du Paabst büst!«
Se seet awerst ganß styf as en Boom, un rüppeld un röhrd sik nich.
Do säd he »Fru, nu sy tofreden, nu du Paabst büst, nu kannst du doch niks meer warden.«
»Dat will ik my bedenken,« säd de Fru. Mit des güngen se beyde to Bedd, awerst se wöör nich tofreden, un de Girighait leet se nich slapen, se dachd jümmer, wat se noch warden wull. De Mann sleep recht good un fast, he hadd den Dag veel lopen, de Fru awerst kunn goor nich inslapen, un smeet sik von en Syd to der annern de ganße Nacht un dachd man jüm mer, wat se noch wol warden kunn, un kunn sik doch up niks meer besinnen. Mit des wull de Sünn upgan, un as se dat Mar genrood seeg, richt»d se sik äwer End im Bedd un seeg door henin, un as se uut dem Fenster de Sünn so herup kamen seeg, «ha,» dachd se, «kunn ik nich ook de Sünn un de Maan upgaan laten?"
»Mann,« säd se un stöd em mit dem Ellbagen in de Rib ben, »waak up, ga hen tom Butt, ik will warden as de lewe Gott.«
De Mann was noch meist in'n Slaap, awerst he vörschrock sik so, dat he uut dem Bedd füll. He meend, he hadd sik vör höörd, un reef sik de Ogen ut un säd »ach, Fru, wat säd«st du?"
»Mann,« säd se, »wenn ik nich de Sünn un de Maan kan upgaan laten, un mutt dat so ansehn, dat de Sünn un de Maan upgaan, ik kann dat nich uuthollen, un hebb kene geruhige Stünd meer, dat ik se nich sülwst kann upgaan laten.« Do seeg se em so recht gräsig an, dat em so'n Schudder äwerleep. »Glyk ga hen, ik will warden as de lewe Gott.«
»Ach, Fru,« säd de Mann, un füll vör eer up de Knee, tdat kann de Butt nich. Kaiser un Paabst kann he maken, ik bidd dy, sla in dy un blyf Paabst."
Do köhm se in de Booshait, de Hoor flögen eher so wild üm den Kopp, do reet se sik dat Lyfken up un geef em eens mit dem Foot un schreed »ik holl dat nich uut, un holl dat nich länger uut, wult du hengaan?«
Do slööpd he sik de Büxen an un leep wech as unsinnig. Buten awer güng de Storm, und bruusde, dat he kuum up de Föten staan kunn: de Huser un de Bömer waiden um, un de Baarge beewden, un de Felsenstücken rullden in de See, un de Himmel wöör ganß pickswart, un dat dunnerd un blitzd, un de See güng in so hoge swarte Bülgen as Kirchentöörn un as Baarge, un de hadden bawen alle ene witte Kroon von Schuum up. So schre he, un kun syn egen Woord nich hören,
"Manntje, Manntje, Timpe Te,
Buttje, Buttje in der See,
Myne Fru, de Ilsebill,
Will nich so, as ik wol will."
»Na, wat will se denn?« säd de Butt.
»Ach,« säd he, »se will warden as de lewe Gott.«
»Ga man hen, se sitt all weder in'n Pißputt.«
Door sitten se noch bet up hüüt un düssen Dag.
|
