Brüden

Dat Brüden geiht üm

Dat weer in´ Harvst, kort na Martini. De Morrn weer daakig, un de Noordoost blaas scharp un koolt över Saat un Braak. Dat Loov weer meist al ´rünner vun de Bööm, un de paar Blaeder, de dor noch anseten, seeg´n so leeg un elennig ut as Waddik un Wehdaag un Lüüd, de nich laeven un nich starven köönt. De hogen Dann´ in´t Holt ruuschelt frostig un schüdd´n de Daudrüppen vun sik af. Stootwies floog de Wind dwars över de Braak so dull un blind, as´n Spann Peer, dat mit iesern Egg´n dörgahn is. De Saat weer meist al ´rin in´ Acker, Raps un Weet un Rogg, un deelwies al recht schöön oplopen. Dat harr op dat apen Land düchtig riept, un as de Sünn an´ Haewen ´ropkeem un dör de Daak brook, blaenker de Wisch; man richtig froor´n harr dat noch nich. Doch seeg de Lucht so kopp´rig ut un leet sik so swaar an, as wenn´t woll hüüt oder morrn Snee gaeven schull. Dat weer so still un eensam buten op dat Feld, blots de oll smachtig Kreih, de dor achter op´e Wichel bi de Margelkuul seet, gnarr maennigmal. De Schaeper hödd sien Schaap achter´n Över, un Hasso harr de´n Steert mang de Been staeken un seeg nadenksch mal de Schaap un mal de´n Schaeper an, as wenn he dat man blots waeten müch, worüm de Schaeper opstaeds jümmer so tiedig utdreev; Foder för´t Veeh weer över´t Johr ja noog in de Schüün, un dree Rövenmiet´n stünn´ ja ok noch buten bi de´n Schaapstall. De Schaeper knurr ok bi sik sülm; he harr sik so geern de Piep anstaeken, un nu pickt he al´n halve Stünn un hett sik al de´n Duum blödig slahn, avers de fuchdige Toback wull afs´luut nich feng´n.

Dor weer avers achter bi de Butenslaeg, wo dat Holt stunn, en lang un dichden Dannraemel, de noch nich to Bohnstaken utschaecht weer, un in de´n Dannraemel weer´n Dohnenstieg, un in de´n Dohnenstieg dor ruuschel dat, as wenn een, de nix Godes vörhett, op Strümpsock sachten de Trepp dalsliekt. Un dat weer de Voß, de güng vörsichtig dör de´n Dohnenstieg un keek rechts un links na de hogen Dohnen (to´n Vagelfang mit Haarsnaern utstaffeerte Telgen) ´rop, wat sik dor nich´n Krammsvagel (Wachholderdroßel) oder´n oll Schacker in´e Snaer´n fung´n harr.
Avers de Krammsvageltiet weer al vöröver, un dor harr sik ok garnix mehr fung´n, nichmal´n oll Meesch oder Holtschraag. Vagelbaern hung´n dor woll noch in de Dohnen, man keen Vagels nich. As de Voß nu de lets Dohn seeg un dor ok nix in weer, do sae he verdreetlich: »Na, wat nu ?« Vöß hebbt avers kloke Köpp; so besunn sik denn ok mien Voß nich lang un gung de´n Dohnenstieg gans to Enn. Dor stunn he still un maakt eerst de Ohr´n spitz un heel de´n Kopp un dat rechde Vörbeen in´e Hööcht un bleef so´n hele Tiet stahn un luur, wat sik dor ok buten wat op dat Feld rögen daeh.

As dat nu avers dor buten all still bleef un nixnich sik röög, wat´n ümsichdigen Voß harr stutzig maken kunnt, do keek he achter´n Busch vörsichtig op de´n kahl´n Acker; un as he ok dor nix höör as de´n Wind, de de hogen Dann´ schüdd, un de oll smachtig Kreih, de dor achter bi de Margelkuul op´e Wichel seet un gnarrt, un as he nu ok nix seeg, he much kieken wohen he wull, as de´n Schaeper un Hasso un de Schaap wietaf achter de Baek, do grient he sik un fung an, buten vör dat Holt de´n Dannraemel op un dal to lopen, un dorbi heel he de´n Kopp dicht an´e Eer, as wenn he wat verloor´n harr, wat he wedderfinn´ wull. Un nu gung dat mit em in de´n kahl´n Acker ´rin, jümmer vörwarts, jümmer mit de Snuut an´e Eer, graad op de´n groten Wetenslag los. So gung dat´n hele Tiet idel flink; avers op eenmal stunn de Voß still un duukt sik dal, as wenn he vör´n Kopp schaten weer, un bleef so still ünner´n groten Graswrasen ligg´n. Dorna haev he sacht de´n Kopp un keek scharp to, un hest du nich sehn ! Sprung he op un srung he to un harr de´n leven Haas bi de Flünken un bi dat Gnick. De Haas, de dor in´e Föör leg un sleep, verfeer sik nich slecht, as he de´n Voß sien scharpen Taehn an sien eegen Görgel föhl. He quiekt gefahrlich op un maakt dree wille Sprüng, üm de´n aasigen Gast lostowarrn. Alleen avers dat hölp alltosaam nich, de Voß leet nich los, un dat duur ok nich lang, dor leeg de Haas stief un doot un blödd an Gnick un Görgel. De Voß lickt sik do dat Muul un grien sik graesig, so dat du all sien scharpe Taehn harrst sehn kunnt, un sae: »Dat schaad di garnix, slaap du´n annermal mit apen Ogen, du Schaapskopp !« Dorop sett he sik bi un freet un freet, wat em dat Muul schüüm´ daeh. He harr goden Apptiet un kunn ok düchtig wat laten; man de´n helen Hasen kunn he doch nich över warrn. As he nu nich mehr kunn, do groov he sik´n deep Lock, un dor daeh he all dat ´rin, wat vun de´n Haas över blaeven weer, Huut un Haar un Ingedööm, Fleesch un Knaken. »Spaar in´e Tiet, denn hest wat in´e Noot ! Morrn is ok noch´n Dag !« sae he un schüdd dat Lock vörsichtig wedder to un laed´n groten Graswrasen dorop, so dat rein garnix dorvun to sehn weer. Nahsten kleit he noch de Bloodspoorn weg un sae to sik: »Vörsicht is to All´ns goot !«

As he nu so sien Saak aartig bestellt harr, dor weer em so woll to Moot as´n rieken Mann, de dusend Daler to fief Perzent saeker op´t Spaarbook hett indraegen laten. Dorop sett he sik op sien Achterbeen un keek na de´n Schaeper ´röver, de achter de Baek sien Schaap hödd, un dach bi sik: »De´n Schaeper sien Göös mööt na dissen ok bald fett noog waesen. De een grau Ganter sickt mi leidig in´e Ogen; ik kann em garnich vergaeten. De weer, as se de´n Rogg sneden, al heel gaatlich; wat de woll opstunns pummelig worrn is. Na, wi köönt ja morrn oder övermorrn nachtens mal tosehn, wat sik dorbi dohn lett. Waeten müch ik man blots, wo de´n Schaeper sien Hasso nachtens slapen deiht; dat is´n infaamig Köter. Ik schull man blots sovael Murr in Taehn un Knaken hebb´n as mien Unkel Iesegrimm, ik wull ju wat anners wiesen !« As he dat bi sik denken daeh, do keem dor de Postwaag op´e Landstraat anfohrn un de Post´ljoon blaas sien Huurn, as he vör dat Dörp keem. Mien leef Voß verfeer sik nich slecht, as he dat Huurn höörn daeh. He dach glieks an´ Jaeger un de Hunn´, un so´n Jagdhuurn kunn he op de´n Dood nich verdraegen. He weer ok flink in´ neegsten Groov ´rin un keek vörsichtig över de Groovkant. Nu worr he aver gliek gewohr, wat dat man´ Posthuurn weer, avers de Schreck weer em doch so taemlich in´e vulle Maag schaten, wat he Buukkniep´n kreeg un sik´n heel Stoot verpuust´n müß, ehr em wedder spaaßig to Moot wörr. Dorop sae he to sik sülm: »Baeter is baeter, un Unglück slöppt nich ! Ik will dat doch man lever so maken as de Floh, de seggt: Oost oder West, to Huus is´t best ! - - un sprung vun Vadder sien Smaerstaevel in Mudder ehr´n Ünnerrock. Ik gah nu to Huus, un dor will ik´n baeten utslapen !«

Dormit maakt he sik op´n Weg t´rügg na sien Lock, un dat weer nich wiet vun de´n Dannraemel af, wo he ´rut kamen weer. As he nu so an´e Groovkant lang leep, keem he an de Margelkuul vörbi, wo de oll smachtig Kreih op´e Wichel seet un gnarr. Dat Margellock weer vull Water, un dor soop he eerst ins, denn he weer vun dat vael Fraeten döstig worrn. Mitmal höör he sik dor wat rögen. He keek scharp hen, wat dat woll waesen künn - - un richtig, dor seet de Swienaegel achter´n Duurnbusch an´ Över un gnaagt an´ Muusknaken. De oll Swienaegel schien dorbi so vergnöögt, dat Posthuurn stöör em ok garnich´n baeten, schoonst dat noch jümmer vun dat Dörp ´röverklung. De´n Voß seeg he woll, man he daeh so, as wenn he em nich seeg, wieldat he mit so´n Aart Lüüd nix to dohn hebb´n müch. Dat arger nu de´n Voß gans gruulich. He kunn de´n Swienaegel so nich utstahn un harr dree daegde Grünn dorför. Eerstens schoot de Förster nienich keen Swienaegels; tweetens güng de Swienaegel em, de´n Voß, jümmers ut´n Weg; un för´t Drütt kunn de Voß sien Arger doröver, wat he sik so unnüts över dat Posthuurn verfeert harr, nich so dröög dalsluken. Dorher sae de Voß to sik sülm: »Tööv, oll Broder, di will ik´n baeten Solt op´n Stummelsteert streun. Du kümmst mi graad to Paß !«

Dor nu avers de Voß vun Natur ´n kloken Racker is, so gung he heel fründlich na de´n Swienaegel ´ran un sae to em: »Guten Morgen, mein Liebster ! Süh, ok al op´e Been ? Na, wo geiht di dat denn opstunns ? Du itts ja woll gar´n Muuskühl ! Ja, dat laat´k mi gefall´n. Ik meen, ji Swienaegels laevt man blots vun Maddicken un Mißsaevers. Nae, sowat laevt nich slecht !« De Swienaegel sae nix wieder as: »Schöön Dank ok, moin moin, Voß !« Wieldat he avers de´n Voß dörchut un gans un garnich truu´n daeh un´n vörsichdigen ool´n Keerl weer, so truck he Snuut un Been ´n baeten t´rügg un maak sik´n baeten kruus, so dat he op all´ns un jed´een Fall praat weer. De Voß keem do noch´n Pedd neger, keek de´n Muusknaken an un reep: »Nae, sowat laevt nich slecht ! Süh, Muusschinken heff´k lang nich pröövt. Giff mi´n Happen af, Swienaegel !« - - »Du sühst ja, wat dor nix mehr an is, Meister Voß !« sae do de Swienaegel un maakt sik noch´n baeten kruser. - - »Oh, ´n baeten warrt dor doch woll noch an waesen, man jüßt sovael as´n Mundproov«, meen de Voß, un dorbi schoof he de´n Kopp neeg an de´n Swienaegel ´ran, as wenn he de´n Muusknaken noch ins nasöken wull. Avers he daeh man so, üm de´n Swienaegel lichter to beluur´n. As he nu glööf, wat de rechde Ogenblick dor weer, do dreih he flink de´n Kopp ´rüm un wull de´n Swienaegel mit sien scharpe Taehn na de Görgel griep´n. Avers mien leef Swienaegel weer ok nich fuul un noch flinker as de Voß. He rull un wunn sik to´n dichden Kluun tosaam, so dat sik de Voß an sien spitzen Pinns Snuut un Tung blödig stött. »Dunnerwaeder, du infaamig Swienaegel !« schreeg do de Voß un snööf un speeg un wisch sik mit de Poten de Snuut af; »dat schall di düür to stahn kaam´! Willst du di nu glieks apen maken un goot Wöör gaeven - - sunst maak ik di doot !«

De Swienaegel weer avers nich so´n Oß, bleef ligg´n as he leeg, un dach bi sik: »Warr doch keen Narr waesen !« De Voß gung do üm em ´rüm vull Gift un Gall un idel Booshaftigkeit; man he kunn em nargens ankamen vunwaegen de vael´n Pinns. Dorop sett he sik op de Achterbeen, keek de´n Swienaegel mit graesig Ogen an un sunn na, wo he em op´t Best an Lief un Laeven kamen künn. Oplets harr he´t ´rutfunn´. He gung dicht op de´n Swienaegel to, söcht sik de dree gröttsten Pinns, de de´n Swienaegel ut de´n Puckel ´rutsteken, faat de mit sien Taehn recht schicklich un vörsichtig an un truck so de´n lütten Swienaegel, de sik bi sik sülm wunnern daeh, wo em dat doch verlang´n schull, de´n Över dal na´t Water in de Margelkuul ´rin, wo dat Water recht deep weer, un schwupps ! leeg mien Swienaegel in´n Water. Dat hölp nu nix, de Swienaegel müß sik nu woll wedder apen maken un op´t Swömm´ verlaten, wull he nich op de Staed versupen, woto he nu garkeen Lust harr. Dat weer´t graad, wat de Voß wullt harr. »Na, lütt Broder, wo gefallt di dat ?« reep he un grien sik höögsch; »nu kannst du bet morrn fröh hier in´e Margelkuul swömm´, wenn du Lust dorto hest. Ik gah hier nich weg, will´k di man segg´n. Kümmst du ´rut, biet ik di de Görgel af, un kümmst du nich ´rut un kannst nich mehr swömm´, denn versüppst du; sühmal, das ist die Natur der Sache, mein Lieber ! Nu weeßt du, woran du büst, un kannst dohn un laten, wat du wullt - - mi schall dat gliek waesen. Wo de oll Kreih dor op´e Wichel sik woll freut, wenn de Braat för se eerst gaar is !« Nu müch de Swienaegel swömm´, na welk Siet vun de Margelkuul he wull, de Voß gung em na neeg bi dat Water un wiest em sien scharpe Taehn.

So swömm de Swienaegel woll teihn Minuten in dat Margellock op un dal. Naevelmaand weer dat, koolt weer dat, un jung weer de ool Swienaegel ok nich mehr. Dat duur nich so lang, dor wörr em de Puust knapp un de Been lahm. He wuß nich, wo dat warrn schull. Nu harr he de´n Voß gar to ungeern ´n Woort günnt un wenn he dor ok över versupen müß. Avers, as he so in sien Angst an sien Fru un sien söven lütten Wörms to Huus dach, dor kunn he dat doch nich laten un beet in de´n suur´n Appel. Dor baed he de´n Voß: »Meister Voß, ik heff söven lütt Wörm to Huus; de Winter steiht vör de Döör, un dat sünd opstunns düür Tieden. Alleen kann mien Fru de armen Kinner nich dörbring´n. Ik heff di ja nix to Leed dahn, dat ik vun weet. Ik will noch düssen Winter vun hier wegtrecken un di nienich wedder ünner de Ogen kaam´. Laat mi nu man in Fraeden gahn !«

»Wat, du hest mi nienix to Leed dahn ?« schreeg dor de Voß; »wat snüffelst du mi jümmer bi de´n Groov ´rüm, wo du weeßt, wat ik dor mien Nootröhr heff ? Un wat gahn mi dien Göörn an ! Woto schaffst du di söven Kinner an, lütt Swienaegel, wenn du ehr nich dörbring´n kannst ? Gahn laat ik di hier nich; dor kannst du Gift op naehm´. Dütmal geiht di dat an Kopp un Kragen. Wat so´n Aart Lüüd as du in´e Welt sünd oder nich, dor kreiht nich Haehn oder Hahn na. Ik weet rein garnich, woto ji Swienaegels eegens op´e Eer nödig waesen doht. Waes du dorüm man vernünftig un finn di in dien Schicksaal ! Dat Best is, du maakst man glieks dien Testament un settst mi to´n Vörmund vun dien söven Wörms in; ik will woll´n Oog na se henslaan, dor kannst du di op verlaten. Un vunwaegen dien Ollsch bruukst du di eerst recht nich to quael´n. Wat de sik woll högen warrt, wenn du nu nich wedder an´t Huus kümmst un de Kreih ehr vertellt, wo du ehr fein smeckt hest ! De haalt sik wahrschienlich ´n jung´n Swienaegel wedder un sett dat Spillwark foort !« As de Voß so sprook, worr dat de´n Swienaegel gröön un gael vör de Ogen. He gung op eenmal deep ünner Water, un dat suus em in´e Ohr´n, as wenn dat dunnern daeh. Mit all sien Knööf rappel he sik noch eenmal wedder op, un as he de´n Kopp över Water harr, do keek he wild üm sik, un wiß un wahrlich - - dor weer de Voß weg ! De Kreih seet dor noch op´e Wichel un keek em nürig an, as wenn se dat garnich aftöven kunn, wat he doot weer; man de Voß weer weg un nargens mehr to sehn.

De Swienaegel harr noch jüßt sovael Besinn´ un Knööf na, wat he an´t Över ampel. Dor full he dal un leeg ´n Ogenblick, as wenn he doot weer, so matt un verklaamt weer he. He harr avers ´n taag Natur, un dorüm keem he gau wedder to sik. Nu kunn he dat garnich begriep´n, wat ut de´n olln Voß worrn weer. So kroop he denn de´n Över wedder ´rop, vun wo af he wiet herüm kieken kunn. He keem graad to rechde Tiet, to sehn, wo de Voß so flink, as he man jichtens kunn, üm de Eck vun de´n Dannraemel leep, wo sien Lock weer, un wo banghaftig he dorbi de´n Steert hang´n leet. Dat müß sien goden Grund hebb´n, un de´n harr dat ok. Vun de anner Siet keem jüßt de Eddelmann mit sien Jaeger un twee Daglöhners mit Gravers op de Schuller un Idefix un Kuulmann, de beiden Teckels, un Bello de Höhnerhund. As se över de´n Steg bi de Baek güng´n do kunn de Swienaegel düütlich sehn, wo de Jaeger mit de Hand na de´n Dannraemel wies un to de´n Eddelmann wat sae. Dorbi blaenkert de´n Jaeger sien Flint in´e Sünn, as dat helle Waederlüchten. De Hunn´ blaffen so luut un lustig, as wenn se wussen, wokeen dat dütmal gull. Idefix, de jung Teckel, weer de annern wiet vörut un keek sik all Ogenblick üm, as wenn em dat langnich rasch noog gung. Nu wuß de Swienaegel Bescheed. Wahrschienlich harr de klook Voß de Hunn´ blaffen höört un sik flink na sien Lock op de Socken maakt.

De Swienaegel weer, as all seggt, en ümsichdigen ool´n Keerl un seeg sik dat all´ns stillswiegend mit an. Do sae he to sik sülm: »Ja, wat hölpt se dat all ! Kriegen doht se em ja doch nich. Wo faken sünd se al na em ut waesen, avers nienich hett se dat wat holpen. Verlaeden Johr, as se em to Lief wull´n, wuß de Jaeger nich, wat de Voß noch´n drütt Nootröhr ünner de Böök harr, un dor swutscht he datmal dörch. Nu hett he sik´n nee Nootröhr dor achter in´ Groov ünner´n Bummelbaerbusch un Hasengeil (Bessenginster) graavt; dor weet de Jaeger wedder nix vun, un dordörch warrt he nu woll dütmal utkniepen, un denn hett dor´n Uhl saeten. Kümmt de Voß avers dütmal foort, denn kann´k mi man op wat faat maken; he is to füünsch un vael klöker as ik. Uns´ Pott is nu doch eenmal twei un kann nienich wedder heel warrn. Ja, wat is man dorbi to dohn ? Dahn mutt dor wat warrn, dat seh ik woll in - - avers man wat ?« So sae he, un so sunn he. Oplets keem em en Infall. He weer avers keen Mann vun vael Wöör, överlaed sik de Saak noch eenmal, un denn gung he so as flink , as sien ool´n Been em draegen kunn´, op de´n Dannraemel los un weer bald nich mehr to sehn.

Bidat weer dor in de´n Voßbuu en verdüwelten Spektakel. Kuulmann, de oll Teckelhund, harr dat glieks raken, wat de Voß to Huus weer, un sik nich de Ehr naehm´ laten, toeerst in´e Hauptröhr ´rintofohrn. De Voß harr bi Kuulmann noch´n groten Schinken in´t Solt; denn de harr em verlaeden Johr gans aasig över de Snuut baeten, as de oll Teckelhund em in dat sülvige Lock bi de Lunt faat harr; wenn de Voß meent, wat Kuulmann dat al vergaeten harr, dennso irr he sik aver. Idefix stunn mit de´n Kopp in´t anner Lock un günst, as wenn se em de´n Steert afklemmt harrn; man ´rinwagen daeh he sik nich wieder as mit dat halve Lief, dor harr he noch nich Kraasch noog to. Bello stunn vör dat drütt Lock bi de groot Böök un knurr verdreetlich, wat dat Lock so eng weer, dat he nich ok ´rinkunn as Kuulmann; he wörr de´n Voß anners betahl´n. De Jaeger leeg liggelang an´e Eer un heel sien Ohr dicht an, üm to höörn wo Kuulmann un de Voß nu seten, wat de Gravers ok wollmööglich de´n Kaetel drepen. De Eddelmann prööv avers al dat Slott an sien duppellöpige Flint, wat dat ok all op´n nödigen Schick weer. Bidat sett Kuulmann de´n Voß ünner de Eer nich slecht to. Avers de Voß weer´n staevigen Keerl un harr leidige Taehn un heel dor ok nich mit achter´n Barg, so dat Kuulmann em nich recht wat anhebb´n kunn; he blaff avers so vael duller. De Voß weer ok nich bang. He verleet sik op sien nee Nootröhr ünner´n Hasengeil un Brummelbaerbusch bi de´n depen Groov, wo he in twee Minuten gau na dat grote Brook weglopen künn, un denn, dach he, fleut Vadder na !

So, as he nu avers dat Gnurrschen vun de Gravers jüßt över sien Kopp höör, do wörr em op´nmal heel anners. »Nu maak ik dat so, as de Maisaever sae, as he de´n Lünk achter de Schüün piepen höör: Nu burr´k af !« As he so sae, paß he dat richtig af, fohr to so dull as he man kunn, beet Kuulmann wedder dwars över de Snuut, wat em dat Höörn un Sehn vergung un de dree Foot t´rüggwieken un graesig blaeken muß. Do dreih sik de Voß gau ´rüm un swutscht in de nee Nootröhr. `rin keem he nu woll, avers ´rut keem he man nich, wieldat dor en Proppen vörseet. Denn vörn in dat Lock, glieks achter de Wuddeln vun de´n Hasengeil, dor leeg mien leef Swienaegel un harr sik kruus maakt, as he man jichtens kunn, all de vael´n un scharpen Pinns na dat nee Lock ´rin, so wat dor keen Muus nich harr dörchkunnt. De Voß fohr ok düchtig wedder mit de Snuut in de´n Swienaegel sien Pinns ´rin.
»Dunner Waeder !« reep he »Swienaegel, büst du dat ? Gah mi foorts ut´n Weg, oder ik biet di doot !« »Biet du man to«, sae do de lütt Swienaegel heel kooltblödig. »Haal mi de Deuker! Ik biet di op´e Staed doot, wenn du mi nich glieks ut dat Lock geihst !« schreeg do de Voß un gnurrsch mit de Taehn. »Bang maken tellt nich !« sae de Swienaegel; »dat Brüden geiht üm, oll Broder !«

Do wüß de Voß, wat de Klock slahn harr. Nu bleef em man blots noch een Weg na. He müß wedder t´rügg, graad över Kuulmann weg, merrnmang de Hunn´ un Jaegers dör un denn holtin. So oder so. Versöken müß he dat. Un dat daeh he ok. As so´n wille Unglück fohr he op Kuulmann los. Kuulmann, de sik bides wedder besunn´ harr, beet avers ok to, so dull as he man jichtens kunn, un reet de´n Voß en Flicken ut sien Büx, so groot as´n Fuusthanschen. De Voß keem avers jüßt noch över em weg un fohr ut dat Lock ´rut, as so´n wille Katt ut´n Sack. Harr de Junker nich so goot oppaßt, weer he ok dütmal wedder wegkamen. Avers de schoot em de´n groffen Hasenhagel so draat ünner de Fahn ´rin, dat mien leef Voß foorts vörföötsch vörnöver full, de´n Kopp mang de Been steek un doot weer. As de Swienaegel dat Ballern höör, do dach he gliek, dat dor wat passeert weer. Neescherig kroop he ut de Nootröhr ´rut un keek achter de groot Eek ´rüm. Dor stunn de Eddelmann un heel de´n doden Voß, de´n dat Bloot drüppenwies vun de Vörbeen lecken daeh, bi de Fahn in de Hööcht, un de dree Hunn´ sprung´n doran ´rop un huul´n un klaeff´n , as wenn dat noch nich noog weer, wat he al doot weer. De Swienaegel sae avers dorop to sik sülm: »Schaad is dat um em doch, denn he weer´n smucken un kloken Keerl - - liekers he so füünsch un ve´niensch weer. Harr he mi nich so aasig mitspaelt, harr he woll hüüt noch nich so gau sien Enn funn´. Dat hett he sik bi de Margelkuul woll nich dacht, wat dat so noch kamen kunn.«

Dorop truck de lütt Swienaegel in de´n Voß sien Lock ´rin, mit sien lütt Fru un all sien söven lütten Göörn, un dat gefull se dor bannig goot, wieldat dat´n harden Winter worr un maennich arm Swienaegel elennig vör Küll verklamen müß; un wenn se dor nich uttrocken sünd, so wahnt se dor noch hüüt un düssen Dag.

(John Brinckman, 1814 bet 1870 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 2001)